58. Steubenparade in New York 2015

 

Leeve Gillschwestern, leeve Gillbröder!
Uns Gill hett in’t letzte Joar wat heel besünneret belevt. Uns Jüngst Reimer Fülscher hett de Grenzen vun Bramstedt överschreeden un wi dörfsten em dörbi begleiten!
To mien Tied, as ik Jüngst weer, schwärm een Öllermann vun de Steubenparad. He meen, dor müssen wi unbedingt mal dorbi ween.

Bloots irgendwi weern eenige in den Globen, wi würrn mit de Airforce One vun Barack Obama, för lau direkt vun Bundesdach na New York fleegen. De Afgeordneten ut Berlin würrn dat schon regeln.
Ik weet ja ni, hebbt de heemlich watt schmökt?

De irste Ernüchterung weer, dat kost richtig Geld, de tweete: jedeen betalt sülben.
De Reiseveranstalter Merican kunn uns twee Joar in Vörrut ni up’n Cent genau seggn woveel, aver so bi lütten. Also schreeven Corinna un Andreas all Vörstandsmitglieder, all Ex-Öllerlüüd, all Ex-Majestäten, de Fahnensektion un all Ex-Leutnants an un hebbt gespannt töövt, wat för Trüchmeldungen kommen würrn.

Denn harrn se de Utwertung vun de Anterten un se tellen föftein Afsaagen, föftein Tosaagen un twinti Entholungen. Dor fraagst du di doch, wi geiht Entholung. Bi Entholung, dor maakst du eenfach gor nix un speelst doden Fisch.

Uns erstes Dropen mit de niege Reisegrupp weer bi Hotte in’t Wappen un schon meist twee Joar vör den Reisebeginn stell sik al so’n  beeten Vörfreud in. Worup uns Ex-Hauptmann meen, wi schulln uns vun nu an regelmäßig dropen. Denn wör uns Praxis to’n Treffpunkt un to’n Schluß uns Terrass.
Un jümmers wörr dat Grienen in de Schnuten gröter, wenn wi tosomen keemen, üm över uns Reis to schnacken un de een oder anner keem noch dorto.

Corinna weer intwischen „Cheforganisatorin“ un Reiseleiterin und belevert all mit Information för uns Reis.

Kott för Beginn vun uns Reis weer allns regelt, ok de Ordnung för de Kledage op de Parad. Schwatter Antoch för de Mannslüüd un schwatte Jack un witte Büx för de Frunslüüd, dorto een Schärpe in blau, witt, rot, de Farven vun uns Gill.

Morgens fröh stünn de Bus an Bahnhof. Dat weer noch düster. All harn een Koffer bitt op unsen Utländer Dag, he keem mit een Rohrbomb, watt denn ok an Ticketschalter för Oppregung sorgen düng, wiel he ni nawiesen kunn, dat he dat Gepäckstück na dat Verpacken lückenlos beopsichttigt har.
So – de Strümp gegen Trombos seeten, Heparin weer sprütt, ASS weer schluckt un de Beruhigungspillen ok. So kunn wi in den Fleeger stiegen.

Op Flughöhe ankomen, wörr de eene oder annere Schnut wedder ganz relaxed un dee Sorgenfalten verschwünn.

Denn düsse Stress – Filme kiecken – eeten – un schlopen — Mien Naaber schnacht! Dörf ik em villicht de Maske för den Suuerstoff opsetten?

Newark.

Nee – wi harrn keene Waffen un Sprengstoff dorbi, hörsten keene terroristische Vereenigung an un wullen ok keenen Anschlag veröven!

Man glövt uns, we mütt noch tweehunnertsüsti Fingerafdrücke, süsuntwinti Fotos vun uns moken loten un den dörft wi inreisen.

Endlich! New York, wi sünd dor!!!

New York, the big apple, the city that never sleeps!
Uns Reiseleiterin töft up uns. Ik glöv, se heet Marianne Trump oder so?

Mit den Bus geit dat in’t Zentrum vun New York.  Uns Hotel licht glieks blangen dat Empire State Building – kott vör de 5th Avenue – un wi harrn Gillwedder.
Na so’n lütten Drink up dat Hoteldack in sömpteinsten Stock güng wi to’n Obendbrod ok up’n Dack. In so’n Nische, twüschen twee Wulkenkratzer weer een Beergoarn.
Up den Wech dorhin föhlt Reimer sik plötzlich so heimisch – he dach – he see ni richtich, „der Roland“. Aver den erkenn he de vulle Schönheit, dat weer Chantal un wi lehrt er persönlich kennen.
Later verklort mi Reimer, dat se ganz up siene Linie is. Se leest geern een Book und leevt den Talglichtschien. Un dat gift se ok in so lütt, denn kann man se överall mit hinnehmm. Watt mi överrascht heet, weer dat dat dor gliecks noch eene Bewarberin geben heet.

So na dat Motto: Mol sehn, ob he dat markt.

Wi hebbt den den Obend in een typisch amerikanischen Beergoarn verbröcht un uns Ankomm fiert. Natürli drinkt wi in Amerika typisch dütschet Beer un jedeen vun uns kunn sölben bestellen: „ Geev me mol een Bottle Beer“.

De Amis sünd verrückt: Se fröhstücken Löcker mit Deech rundrümm un nömt se „Bagle“ un de sünd dröch un papsig.

Insgesamt is New York so full vun besündere Indrücke as to’n Bispeel de Brooklyn Bridge, dat Empire State Building, de Freiheitsstatue, oder man maakt enfach een Streifzug dörch de Straaten, bit hin to’n Timesquare.

Wi hebbt ne Stadtrundfahrt mokt, wi sünd an Centralpark vörbi un wi hebbt uns de bescheidene Hütt vun Donald ankeeken. Plötzlich weer een vun uns wech. – Andreas Vadder – uns Alfred, he weer vun New York so beindruckt, dat he sik an Cental Station spontan eene Grupp vun Asylanten anschloten hett. Wi kunn em bloots mit leckeret Eeten trüchlocken. Een Handy hett he jo, man mutt dat bloots inschalten.

Seeker hebbt wi uns de ganze Tied föhlt, den wi wörrn vun een poor sympathische Wachmeisters beschützt.

De letzte Station weer de OneWorld-Tower un 9 – 11 düt Mahnmal verschleit di glatt de Sprook, man ward ruhig un andächtig un man glövt, dat dat ewig lopende Water in een endloset schwattet Lock fallen deit.

An Obend weer Reimer `n beeten in Sorch, up dat Empire State Building  kunn em jo King Kong begegnen, denn he har an düssen Obend de witte Fru dorbi.
Denn Obend up’n Empire State Building to beginnen, is wat Besünners. Up de een Siet beobachst du, wi de Sünn ünnergeit un dorbi beleevst du wi ünner di de Stadt upwokt, dat is eenmalich schön.

An nächsten Morgen güng dat mit de Metro in de City Hall, to de offizielle Begröten bi’n Börgermeister vun New York.

Ganz blangenbi würrn wi ok begröt vun ehemaligen Börgermeister vun Berlin. Klausi weer heel begeistert vun dat Begrötungsgeschenk, dat Kuddel Zarp extra för den New Yorker Börgermeister mokt har. „Een Bild geit üm de Welt“

Över de Brooklyn Bridge wull Reimer to erst ni mit uns gaan. He meent: De is mi to lütt, dor pass ik gor ni dörch.
Ik bün jümmer wedder faszineert över de Utstrahlung vun Reimer. Dor staht de Fruns up’n Kopp, oder ist dat eenfach de amerikanische Sichtwies?

Namiddags hebbt wi Reimer denn noch na siene Chantal begleit. He sölben weer överrascht, wat för eene groote Persönlichkeit se is un dat se eer Book un dat Talglicht överall mit hinnemmt.

Denn Galaobend verbröchten wi mit veel Prominenz, dor weern de dree Tenöre, mit Bruce Willis, mit dat Norwegischen Königshus, den Landadel, unsen Bundespräsidenten un de First Lady und wi beiden merden mang.

An nächsten Morgen würr dat spannend, dat weer de Dach vun de Parad.

Toerst schullen noch de Fahnen in de St. Pauls Cathedral sechnet  warrn. Schmucke Jungs und Deerns maschert in fierliche Kledage up.

De Fahnendrägers löten eer Fahnen weihen un de Rest weer eenfach bloots beindruckt, wieldes de Bischhop noch sien Red för den Papst bi uns övt hett.

Later güng dat to de Upstellung un jedeen fünn sien Platz in de Grupp. De een gauer, dee anner langsaamer.

De 5th Avenue langdoal, an Central-Park vörbi. An dusende vun Minschen de uns towinkt hebbt un fründlich begegend sünd. Dat weer een indrucksvolle un heel bunt tosomen stellte Parad un wi weern würkli stollt, dat wi dorbi wesen sünd.

Denn up dat Oktoberfest, dor wörr de Dach mit’n beeten Gerstenkoltschal begoten und de Nomidach genoten.

Noch een Anmarken to’n Schluß:

De Amerikaners sünd soooo arm,  de künnt sik keen Kleeder köpen.

Dorümm maalt se sik de Kleeder up de Huut un manch een mutt för een paar Doler bloots mit Cowboy-Stebel un Ünnerbüx bekleed, Musik maaken.

De achtunföfdigste Steubenparad weer en gooden Grund na New York to fleegen, een Reis de wi ni in’t Leven vergeeten ward.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•